Diabetische nefropathie: nieuwe cellijn voor de proximale tubulus
Wereldwijd stijgt de incidentie van type 2-diabetes razendsnel. Het is dus van het grootste belang om het onderliggende mechanisme dat leidt tot complicaties zoals diabetische nefropathie, te begrijpen. De uiteindelijke opzet is de identificatie van nieuwe therapeutische doelen.
Het augustusnummer van het tijdschrift Nephrology Dialysis Transplantation is een speciale editie gewijd aan de ontwikkeling van vroege chronische nierziekten bij patiënten met diabetes mellitus. Verschillende Europese experts hebben het onder andere over de epidemiologie, de klinische status, maar ook over de moleculaire merkers en predictoren van nierziekte bij diabetici.
Schade aan de proximale tubulus
Diabetische nefropathie wordt gekenmerkt door glomerulosclerosis, tubulo-interstitiële fibrose en tubulaire atrofie. De tubulaire component van de ziekte speelt een belangrijke rol in de progressie van de nierziekte. Verschillende cellijnen van proximale tubulaire cellen werden gebruikt om het mechanisme van diabetische nefropathie te bestuderen. Extracellulaire toestanden die de proximale tubulus bij diabetische nefropathie schade toebrengen zijn hyperglykemie, proteïnurie, hypoxie en inflammatie. Volgens de huidige kennis zijn deze het gevolg van wijzigingen in de signalen van TGF-bèta (transforming growth factor bèta) en het renine-angiotensinesysteem. Ook ontregelingen in verschillende signaalwegen, waaronder de polyol signaalweg, de hexosamine signaalweg en de proteïnekinase C signaalweg, en de vorming van Advanced Glycation End Products (AGEs) spelen een rol.
Dedifferentiatie is echter een beperking van alle bestaande celcultuurmodellen.
Ander cellijnmodel
De onderzoekers zijn dan ook op zoek gegaan naar een ander meer geschikt model om het mechanisme van diabetische nefropathie te achterhalen.
De RPTEC/TERT1 cellijn is een veelbelovend alternatief voor de vroegere cellijnen van epitheliale cellen van de proximale tubulus. Waarom? Ze gelijken op het in vivo celtype en hebben vergelijkbare epitheliale kenmerken: behoud van functionele capaciteiten, verwerking van glucose, expressie van primaire trilharen en transport van albumine. Deze cellijn zal de identificatie van het mechanisme van diabetische nefropathie vergemakkelijken en kan zo mogelijk nieuwe therapeutische doelen identificeren.£
Voor de jaren 2012-25 wordt voorspeld dat de prevalentie van het eindstadium van chronisch nierfalen met 3,2% per jaar zal stijgen. De kosten voor de behandeling zullen evenredig stijgen, waardoor nieuwe behandelingspistes meer dan welkom zijn. En daarvoor zijn nieuwe onderzoekmodellen de eerste stap.
