Nomen(clatuur) est omen?
De framing van de artsenstaking op 7 juli laatstleden frustreert om vele redenen, waarvan ik niet-exhaustief enkele elementen sommeer. Zo werd in de media het voorwerp van de actie beperkt tot verzet tegen supplementen (quod non). De simplistische aanname dat stakers en niet-stakers het akkoord respectievelijk bejubelen dan wel recalcitrant refuseren (quod non) gaat voorbij aan de complexiteit van het debat en zaait onnodig tweespalt. Eendracht is net nodig om noodzakelijke doch gebalanceerde hervormingen binnen de gezondheidszorg te bestendigen.
Een voor de buitenwereld weinig gekend thema betreft de herijking van de nomenclatuur. Het opruimen van deze Augiasstal staat reeds lang op de politieke agenda. Echter blijft de mest zich ophopen waardoor precaire verhoudingen steeds verder uit balans raken. Dit maakt de opdracht voor elke komende generatie politici des te uitdagender. Men kan zich afvragen of zélfs de allerkundige Hercules zich tegenwoordig nog zou durven omscholen tot politicus.
'Vertrouw onze deontologie om zelf het evenwicht te bepalen tussen de veelheid aan zorgvragen en kwaliteitsvolle dienstverlening'
Daar ik onvoldoende zicht heb op voorontwerpen binnen andere disciplines beperk ik me tot het psychiatrische domein. Binnen de geestelijke gezondheidszorg verontrusten mij in het bijzonder de ‘voorlopige’ plannen om invulling van agenda’s via tijdslimieten wettelijk te bepalen en vast te leggen wat een voltijdse functie omvat. Strakke carcans miskennen echter individualiteit van arts, patiënt en regio.
Veel collega’s zullen met mij een verlichting van de werkdruk toejuichen, maar wie zal de hulpvraag van de wachtende populatie buiten het kabinet dan beantwoorden als wij slechts een door de overheid opgelegde hoeveelheid arbeid mogen verrichten? Wassende wachtlijsten kunnen hiervan het gevolg zijn, waardoor hulpzoekenden net uit de boot vallen. Overvolle agenda’s zijn doorgaans het gevolg van tekorten in het aantal zorgverstrekkers en niét van eigen keuzes.
Of daagt het minister Vandenbroucke dan toch dat dit korset niet verzoenbaar is met de realiteit? Tijdens de uitzending van Terzake op 07 juli 2025 stelde hij immers dat hij consultaties niet zal chronometreren. Quo vadis Frank?
Beste minister, wij artsen hebben de eed van Hippocrates gezworen alvorens in het vak te stappen. Vertrouw dus onze deontologie om zelf het evenwicht te bepalen tussen de veelheid aan zorgvragen en kwaliteitsvolle dienstverlening. Vrije beroepers zijn we niet helemaal, maar staatsgeneeskunde komt helemaal niet ten goede aan de patiënt.
