Vrouwelijke genitale verminking: WGO-richtlijnen voor hulpverleners

De WGO heeft nieuwe richtlijnen uitgebracht om de zorg voor vrouwen die genitaal verminkt zijn te verbeteren. De richtlijnen zijn specifiek gericht op hulpverleners, die verschillende concrete handvatten krijgen aangereikt.

De Wereldgezondheidsorganisatie definieert vrouwelijke genitale verminking (VGV) als elke ingreep die leidt tot een gedeeltelijke of volledige verwijdering van de externe geslachtsorganen van de vrouw of elke andere verwonding van de vrouwelijke geslachtsorganen toegebracht om niet-medische redenen.

Vrouwelijke genitale verminking komt voor in maar liefst 30 Afrikaanse landen, maar ook in Azië en het Nabije Oosten en treft meer dan 80 miljoen meisjes en vrouwen wereldwijd. Door de internationale migratiegolf is het een globaal gezondheidsprobleem geworden, weet de Wereldgezondheidorganisatie.

"Professionele zorgverstrekkers spelen een cruciale rol in de zorg voor meisjes die genitaal verminkt zijn", zegt dr. Flavia Bustreo, assistent directeur-generaal bij WGO. Velen zijn zich echter niet bewust van de dramatische gevolgen die VGV kan hebben, en hebben in de praktijk moeite om VGV te herkennen en de nodige zorg te bieden. "Toegang tot juiste informatie en een degelijke opleiding kunnen enerzijds nieuwe gevallen van vrouwelijke genitale verminking helpen voorkomen, en anderzijds miljoenen vrouwen de zorg verlenen die ze nodig hebben."

In 2010 publiceerde de WGO al een 'globale strategie die zorgverleners ervan moet weerhouden om VGV uit te voeren'. De publicatie van deze richtlijnen maakt daar deel van uit. In de richtlijnen gaat de aandacht naar het voorkomen en behandelen van obstetrische complicaties; de behandeling van depressie en angststoornissen; en seksuele opvoeding en therapie voor vrouwen.

Er wordt ook gewaarschuwd voor zogenaamde 'medicalisering' van VGV, bijvoorbeeld wanneer zorgverleners geconfronteerd worden met de vraag van ouders om VGV uit te voeren op hun dochter(s) omdat "dit minder pijnlijk zou zijn"; of wanneer vrouwen om re-infubilatie vragen na hun bevalling.

"Het is uiterst belangrijk dat hulpverleners deze pijnlijke praktijk niet ongewild verderzetten", aldus dr. Lale Say - coördinator van het departement voor Reproductive Health and Research.

De richtlijnen kan u hier raadplegen.